Een algemene funderingsplaat noemt men ook wel eens radier of zwevende plateau. Het systeem houdt in dat het gebouw op één dikke gewapend betonnen plaat rust. De funderingsplaat wordt meestal niet ondersteund door fundamenten (door sleuven in beton). Rondom de funderingsplaat is enkel een vorstrand voorzien in magere beton of in gestabiliseerd zand. Deze heeft geen dragende functie.

Een radier kan je beschouwen als een sneeuwschoen. Het gewicht wordt gelijkmatig verdeeld over de ondergrond. Men is hierdoor dus minder afhankelijke van de dieper gelegen grondlagen.

Indien de grondkwaliteit minder is van kwaliteit kan men de algemene funderingsplaat uitbreiden met enkele ondiepe (tot 6 meter) avegaarpalen. Dit systeem heet een hybridesysteem en is een uitstekende tussenoplossing tussen de algemene funderingsplaat en de klassieke paalfundering die vaak handenvol geld kost.

Bij een putfundering wordt een soort koker in de grond gebracht. Daarbij schept men telkens de aarde uit de koker tot deze helemaal in de grond zit. In de verkregen ruimte wordt beton gestort. De openingen zijn minstens 90cm breed. Soms wordt de vloerplaat meteen op de putten gegoten, soms worden de putten eerst nog verbonden door het gieten van balken.

Bij een paalfundering leiden heipalen het gewicht van de bovenliggende constructie af naar dieper gelegen grondlagen, omdat de grondlagen erboven niet stevig genoeg zijn. Ook hier wordt de plaat soms rechtstreeks op de palen gegoten, soms worden de palen eerst nog onderling verboden door balken. Uiteindelijk zal men de palen of balken inwerken in de vloerplaat.

Soms maakt men van een nood een deugd en zal men bij grond van slechte kwaliteit sneller overgaan tot een volledig onderkelderde constructie. Het principe is eenvoudig: de bovenlagen van slechte bodemkwaliteit worden weggenomen. Op die manier kan het diepergelegen funderingssysteem wat goedkoper worden uitgevoerd en heeft de meerprijs van de fundering toch nog een woonfunctie.